-“Girebilir miyiz?” Diye sordu. Müdürün verdiği olumlu cevap üzerine usulca kapıyı vurdu. Sınıfa girdi. Biraz ders dinledi. Sonra öğretmene:

-“İzin verir misiniz, ben bir soru sorayım?” Dedi.

Atatürk’ün sorduğu soru üzerine, sırayla birçok zeki kız soruya cevap aradılar. Atatürk kimisini beğeniyor kimisini onaylamıyordu. Fakat kimsenin de hatırını kırmamaya gayret ettiği belli oluyordu. Büyük Atatürk’ü tanıyanlar, gene büyük bir devrimin öncesinde olduğumuzu hissetmekte gecikmiyorlardı.

Nihayet verilen çeşitli cevapları büyük Atatürk kendisi toparladı ve bir cümle içinde ifade etti:

-“Vatandaşın en büyük hakkı seçim ve en büyük vazifesi de askerliktir.” Bu sözler tebeşirle tahtaya yazıldı. Ondan sonra Atatürk şu soruyu sordu:

-“Milletvekili olmak ister misiniz?” Bu beklenilmeyen sorunun altından bir heyecan havası doğdu. Herkes hararetli hararetli konuşmaya başladı. Genç kızlar büyük Atatürk’ü adeta biran önce bu kararı vermeye sürüklemek istiyorlardı. O da gördüğü ilgiden memnun kalıyordu. Nihayet Atatürk:

-“Dünyada kadınlar seçmek ve seçilmek hakkını kazanmak için çok mücadele etmişlerdir. Biz size hiç mücadele etmeden bu hakkı veremezdik. Fakat bütün Türk tarihi boyunca analarınız bu mücadeleyi yapmışlardır. Siz de onların hakkı olan seçmek ve seçilmek hakkına ereceksiniz. Fakat biraz önce söylediklerimi hatırlamanız gerekir. Milletvekili seçer ve milletvekili olursunuz, fakat aynı zaman da asker de olacaksınız.”

Sınıfı dolduran genç kızlar hep bir ağızdan:

“Oluruz” diye bağrıştılar. Herkes yeni bir devrimin tarihi gününü yaşadığını anlamıştı. Kısa zaman içinde kadınların seçme ve seçilme hakkını kabul eden kanun kabul edildi. Kız okullarına da askerlik dersi kondu.

Kaynak:

Münir Hayri Egeli, Atatürk’ten Bilinmeyen Hatıralar, Ahmet Halit Yaşaroğlu Kitapçılık, Ankara 1959.s. 57-58

Juan-Juan adlı barbar bir toplum, (Kırgız Türklerinin komşusu) tutsak ettiği kişileri işe yarar köleler haline getirmek için belleklerini silerek “mankurt” haline getirirmiş.

Bir insan “mankurt” yapılmak istendiğinde ne yapılır?

– Tutsak kişinin saçları iyice kazınır,

– Kafasına devenin boyun derisi gerdirilerek geçirilir,

– Tutsak başını yerlere vurmasın diye bir kütüğe bağlanır,

– Yürek parçalayan çığlıkları duyulmasın diye elleri ayakları bağlı olarak ıssız bir yerde sıcak güneş altında dört beş gün aç susuz bırakılır,

– Sıcağın etkisiyle deve derisi büzülür ve bir mengene gibi kafayı sıkıştırır,

– Deve derisinin artık kafa derisiyle bütünleşmeye başlamasıyla kazınan saçlar yeniden uzamaya başlar,

– Fakat, deri kafaya o kadar yapışır ki, zaten sert olan deve derisi sıcağın etkisiyle iyice sertleşir ve uzayan saçlar deriyi delip uzamasına devam edemez,

– Bu nedenle saçlar kafanın dışı yönünde değil, içine doğru uzamaya başlar,

– Sıcaktan büzüşen deve derisinin kafatasına yaptığı baskı ve kafanın içinde ters yönde uzayan saçların kafatasını delmesiyle tutsak kişi, büyük acılar çeker.

– Beşinci günün sonunda tutsakların çoğu ölür.

– Sağ kalan tutsak ise zamanla kendine gelir; yiyip içerek gücünü toparlar.

– Ama o artık bir insan değildir; ölünceye kadar geçmişini hatırlamayan “mankurt” olmuştur.

Artık hafızası yoktur…

Kim olduğunu, hangi soydan geldiğini, anasını, babasını ve çocukluğunu bilmez hale gelir.

Artık düşünemez…

İnsan olduğunun farkında değildir. Ağzı vardır, dili yoktur. Kaçmayı dahi düşünmeyen, hiçbir tehlike arz etmeyen bir köledir sadece. Bilinci, benliği olmadığı için, sadece efendisine boyun eğen bir köle…

Sadece İslamda değil, öncülü olan/olmayan eski mitolojik dinlerde de, “kan akıtma-kurban-adak” geleneği vardı.

Çünkü kan akıtmak korku yaratır; o inanca ve temsilcilerine karşı çıkabileceklere göz dağıdır-uyarıdır-tehdittir.

İnsanı temel içgüdüsündan (korkusundan) yakalayarak Psikolojik olarak teslim alma ritüelidir.

– Sümerlerin tanrıları erkeklerin üreme organının bir parçasını sunmasını isterler.

– Hititlerin tanrılari hayvanların kanının akıtılmasini istemiştir.

– Kartacanin tanrıları çocukların kanını istemişler.

– Friglerin “kyble”si erkek rahiplerin cinsel organını kesip sunmasını beklemişler.

– Romalıların tanrıları hayvan kurbanı istemişler.

– Maya tanrıları insan kurbanı istemiş.

– Aztek tanrıları bir anda 100 hatta 1000 insanın kurban edilmesini istemiş insanların kanından hoşnut olmuştur.

? Hem insanları, hem hayvanları yarattığına inanılan bir varlığın, bir başka canlının ve kendisinin kanını akıtmasını beklediği inancı nasıl ortaya çıktı?

? Neden kan?

? İnsanoğlu bu düşünceye nereden vardı?

Doğal olaylarda ve felaketlerden korkan insan, bunu doğa üstü gücün kızmasına bağladı.

Kurnazlar;

Yöneticiler-ruhbanlar ortaya çıktı;

Bu korkuyu değerlendirdi.

Hayali-İlahi gücün temsilcisi olarak sundular kendilerini,

İlah adına kanlı ritüeller düzenleyip biatı sağladılar.

Yoksa zavallı insanları nasıl korkutup kendilerine taptıracaklardı ki?

Ve tanrıların görevini de elbette krallar, ruhbanlar-peygamberler ve diktatörler üstlendi.

Korku ile biat sağlandı.

Kitleleri yönetmek için ya maneviyatları üzerinden ya da korkuları üzerinden sömürmeniz gerekir.

Antik medeniyetlerde çoğu kral, tanrı olduğunu ya da tanrı soyundan geldiğini, ya da tanrının sözcüsü-peygamber vs olduğunu iddia ederdi.

İsyanları engellemek için de kanlı ritüerler düzenler ya da dini efsaneler üzerine düzeni sağlardı.

YOKSA ORTADA KAN İSTEYEN GERÇEK BİR TANRI OLMADI HİÇ….

”…Biz yaptık onlar yıktılar,biz yaptık onlar yaktılar.Halkımız hatta krallarımız tutsak oldu.Ailelerimiz dağıldı.Tarlalarımız,bahçelerimiz kurudu,hayvanlarımız açlıktan öldü ve böylece kökü binlerce yıl önceye dayanan ulusumuz yoruldu,dayanamıyacak hale geldi ve içimize yavaş yavaş sızıp,bizi yiyen

yabancıların kucağına bırakıverdi kendini.Onlar yönetiyor bizi şimdi.”

Bu öyküleri neden yazıyorum?

Ben bir Sümerli öğretmen,şair ve yazarım.Yaşım yetmişbeşi bulduğundan öğretmenliği bıraktım çoktan;fakat şairlik ve yazarlığım ölünceye kadar sürecek herhalde.

Bu yaşam öykümü daha çok gelecek nesiller için yazmaya başladım.Bizim ulusumuz,dilimiz,geleneklerimiz,sosyal yaşantımız,sanatımız unutuluyor artık.

Bu güzel ülkemize her taraftan göz diktiler. Göklere uzanan basamaklı kulelerimizin, görkemli tapınaklarımızın, arı gibi işleyen çarşılarımızın, her tarafa ulaşan kervanlarımızın, dümdüz uzanan yollarımızın, boy ürün veren tarlalarımızın, nehirlerimizde ve açtığımız kanallarda salına salına yüzen teknelerimizin, dolup taşan iskelelerimizin, her tür bilgiyi veren okullarımızın ünü uzak ülkelere kadar yayıldığından; ilkel olan bu ülkelerin halkı kıskandı bizi. Fırsat buldukça üzerimize saldırdılar. Kentlerimizi yakıp yıktılar.

Biz yaptk onlar yıktılar,biz yaptık onlar yaktılar.Halkımız hatta krallarımız tutsak oldu.Ailelerimiz dağıldı.Tarlalarımız,bahçelerimiz kurudu,hayvanlarımız açlıktan öldü ve böylece kökü binlerce yıl önceye dayanan ulusumuz yoruldu,dayanamıyacak hale geldi ve içimize yavaş yavaş sızıp,bizi yiyen yabancıların kucağına bırakıverdi kendini.Onlar yönetiyor bizi şimdi.

Topraklarımıza lkel geldiler;sayemizde uygar olmaya başladılar.Ne yazıdan,ne tarımdan,ne sanattan ,ne dinden,ne okuldan,ne attan,ne arabadan,ne aydan,ne yıldan haberleri vardı.

Hepsini bizden öğrendiler.Sonrada biz yaptık,biz bulduk diye öğünmeye başladılar.Hep korkuyorum,bir gün gelecek; adımız da,uygarlığımız da unutulacak.Biz ne yaptık,ne başardıysak hepsini onlar üstlenecekler.Bu durum beni yıllardan beri üzüyordu.

Ben küçük bir adamım, bunu önlemek elimden gelmez diye yakınıyordum. Bir gün birdenbire aklıma geldi. Ben bir yazar olduğuma göre, ulusumuzun bulduklarını, başardıklarını, geçmişimizi, geleneklerimizi, ne kadar uygar olduğumuzu, gerek Sümerliliklerini unutmaya başlayan gençlerimize, gerek daha sonra gelecek kuşaklara neden yazılarımla bildirmeyeyim dedim ve yaşam öykümü yazmaya karar verdim. Böylece her tarafa, herkese, her çağa ulaşacağımı umut ediyorum.

Çocukluğumdan bugüne tüm yaşantımı anımsamanın,ulusumuzun binlerce yıllık geçmişini çıkarıp bir araya toplamanın pek kolay olmayacağını tahmin edersiniz herhalde.Fakat ben bu yaşa kadar bir çok olaya tanık oldum.Arşiv ve kütüphanelerde araştırma yaptım.Büyüklerimizden ,çevremden bilgiler topladım.Şimdi bu biriken bilgiler ışığı altında,yaşamımıza ait anılarımla birlikte ulusumuzun başından geçen acı tatlı olayları,gelenek ve göreneklerimizi,inançlarımızı,Tanrılarımızı size tanıtmaya çalışacağım.

Şiirlerimizden,destanlarımızdan,masallarımızdan örnekler vereceğim.Bunları sizi sıkmadan okutabilirsem ne mutlu bana!

Bizim uygarlığımız belki binlerce yıl sonra yaşayan insanlara da geçecek. Bizim attığımız temeller üzerine yenilerini koyacaklardır.

Ah! Onlar da bizi hatırlayıp bıraktığımız kültür mirası için teşekkür edebilseler…

Ludingira’nın Yaşam Öyküsü Tablet 1.

Muazzez İlmiye ÇIĞ : Sümerli Ludingirra

“Sayın şantiye şefim, iş kazası tutanağında planlama hatası diye yazmıştım.

Bunu yeterli görmeyerek ayrıntılı bilgi istemişsiniz. Şu anda hastanede yatmama neden olan olaylar aynen aşağıdaki gibi olmuştur:

Bildiğiniz gibi ben duvar ustasıyım.

İnşaatın 6. katında işimi bitirdiğimde, biraz tuğla artmıştı. Yaklaşık 250 kg olduğunu sandığım bu tuğlaları aşağıya indirmem gerekiyordu. Bunun için bir varil buldum.

Ona sağlam bir ip bağladım. 6. kata çıkıp, ipi bir çıkrıktan geçirerek, ucunu aşağıya saldım. Tekrar aşağıya inip, ipi çekerek varili 6. kata çıkardım. İpin ucunu sağlam bir yere bağlayıp, tekrar yukarı çıktım. Tüm tuğlaları varile doldurup aşağı indim. Tam ipin ucunu çektim ki, kendimi havalarda buldum. B

en yaklaşık 70 kiloyum.

250 kiloluk varil aşağı düşerken, beni yukarı çekti. Heyecandan ipi bırakmayı akıl edemedim.

Yolun yarısında dolu varille çarpıştık. Sanıyorum sağ iki kaburgam bu sırada kırıldı. Tam yukarı çıkınca, iki parmağım iple birlikte çıkrığa sıkıştı.

Böylece parmaklarım da kırılmış oldu. O sırada yere çarpan varilin dibi çıktı ve tuğlalar etrafa dağıldı.

Varil hafifleyince

, bu kez ben aşağı inmeye, varil yukarı çıkmaya başladı ve yolun yarısında yine varille çarpıştık. Sol bacağımın kaval kemiği de bu sırada kırıldı.

Can havliyle ipi bırakmayı akıl ettim ve tabii yaklaşık 3 kat yükseklikten aşağıya doğru düştüm. Sol kaburgalarım, sol el bileğim de o zaman kırıldı sanırım. Başımı yukarı kaldırdığımda boş varilin hızla üzerime doğru geldiğini gördüm. Kafatasımın da böylece çatladığını düşünüyorum. Bu sırada bayılmışım.

Gözümü hastanede açtım.